Het is begin juni, over enkele weken begint bij Eurocross het drukke zomerseizoen. De zomervakantieperiode zorgt altijd voor veel drukte bij onze alarmcentrale. Je zou denken dat we dan veel meldingen krijgen uit het buitenland van zieke kinderen, maar dat valt gelukkig mee.

Toch is er iedere zomer wel weer een ernstig ziek kind waar mijn advies gevraagd wordt. En die blijven mij altijd bij. Als arts, maar ook als moeder.

Vorige zomer was een klein meisje tijdens haar vakantie bijna verdronken in het zwembad. Het meisje is naar het ziekenhuis gebracht en lag daar op de IC aan alle toeters en bellen. De prognose was heel slecht. De familie had een duidelijke wens; dat het meisje overgebracht zou worden naar Nederland.

Ik stond voor de keuze, konden we dit mogelijk maken? Was het haalbaar? Er was geen verdere behandeling meer mogelijk, maar we besloten dat de ouders en familie in Nederland afscheid moesten kunnen nemen. We regelden een speciaal vliegtuig en brachten haar naar een ziekenhuis in Nederland.

In Nederland is het meisje uiteindelijk met haar familie om haar heen overleden. De familie was heel dankbaar dat dit in Nederland heeft kunnen gebeuren. Wij ontvingen later nog een prachtig compliment. Op zo’n dag rijd ik -ondanks alle ellende die deze mensen is overkomen- met een goed gevoel naar huis. Want binnen dat wat haalbaar was, door dit kindje naar Nederland, haar thuis, te kunnen halen, konden we iets waardevols toevoegen. Dat is het minste dat we hebben kunnen doen ik ben blij dat we dit gedaan hebben!