Mevrouw belt vanaf de snelweg in Frankrijk. Wil eigenlijk alleen melden dat ze zojuist een ongelukje hebben gehad, zelf zijn ze in orde. Gelukkig. De via de Franse snelwegautoriteit ingeschakelde berger is zojuist gearriveerd en met wat kunst- en vliegwerk kan de auto weer rijden. Nou, super! Ik zeg toe dat ze de kosten mogen indienen bij de verzekeraar. Meer dan dat hoeven we eigenlijk niet te doen.

Twee uur later. Mevrouw belt nog een keer en komt toevallig weer binnen op mijn toestel. “Gaat het?” “Nou…”

Ze vertelde dat ze –om van de schrik te bekomen- hadden besloten even een ijsje te eten bij een tankstation langs de snelweg. Bij het weer invoegen op de snelweg, zagen ze echter een vrachtwagen over het hoofd.

Inmiddels weet mevrouw zeker dat de auto niet meer rijdbaar is op korte termijn. Fysiek zijn de mensen in orde maar de schrik zit er wel behoorlijk in. Ook nu is de berger inmiddels alweer ter plaatse. Na het doornemen van wat formaliteiten en een praatje met de berger, besluit ik dat de auto op transport gaat.

Veel meer dan vooral het aanhoren van het verhaal van deze wat oudere mensen, kan ik op dat moment niet doen. Dit was hun pre-huwelijksreis, ze zullen binnenkort met elkaar gaan trouwen.  Samen stellen we vast dat het geen goed idee is dat ze achter het stuur van een vervangende auto stappen. Daarom nemen ze vanavond een hotel. Ik stuur ze een sms’je met alvast de treintijden voor de reis naar huis voor de volgende dag.

Hoewel voor ons een heel eenvoudige hulpvraag, immers in alle gevallen wordt op de snelweg in Frankrijk de sleepdienst via de politie geregeld, denk ik toch dat wij het verschil hebben kunnen maken voor dit aanstaande echtpaar. Gewoon door simpelweg een luisterend oor te bieden. Helpen met kleine dingetjes, zoals even kijken naar treintijden. Voor ons een kleine moeite.

Hopelijk was deze onfortuinlijke dag een uitzondering en gaan ze samen een lang en gelukkig leven tegemoet.